Grabe. Sobrang faithful ni Lord. WYC 2025 wasn’t just an event—it was a divine encounter that realigned my heart, renewed my hope, and restored my passion for Jesus.
To be honest, hindi ko inakala na makakarating ako. May mga panahon na gusto ko nang sumuko—kulang sa resources, kulang sa lakas, at minsan, kulang sa pananampalataya. Pero sa bawat araw na lumilipas papalapit sa WYC, unti-unting pinakita ni Lord na hindi kailanman sagabal ang kakulangan kung Siya ang tumatawag. Provision after provision. Favor after favor. Miracle after miracle. Para bang sinasabi Niya, “Anak, kung saan nagtatapos ang kaya mo, doon nagsisimula ang kapangyarihan Ko.”
Pagdating sa WYC, iba. Hindi lang siya event—para siyang langit na bumaba sa lupa. Sa bawat worship, bawat salita ng mga speaker, bawat tahimik na sandali ng panalangin—tinanggap ako ni Lord nang buo, sugatan man o pagod. Hindi Niya ako kinailangang ayusin muna bago mahalin. Minahal Niya ako sa gitna ng gulo ko.
Bumaba Siya sa antas ko para itaas ako muli.
Sa moment ng tahimik na panalangin, habang libu-libong kabataan ang sabay-sabay na lumuluhod, doon ko naramdaman: nakikita ako ni Lord. Hindi ako nawawala sa dami. Sa gitna ng napakaraming tinig, narinig Niya ang bulong ng puso ko. At sa gitna ng napakaraming puso, hinawakan Niya ang akin.
Isa sa pinaka-impactful na bagay na baon ko ay ‘yung anchor bracelet na binigay sa amin. Sa unang tingin, simple lang. Pero sa puso ko, napakalalim ng kahulugan. That bracelet became a symbol of God’s unshakable presence in my life. Tuwing suot ko ‘yun, naaalala ko na kahit anong bagyo ang harapin ko, may Anchor akong hindi natitinag. Hindi ko kailangan maging malakas araw-araw—kasi ang lakas ko ay si Kristo.
Hope is no longer just a word to me. It’s a Person—Jesus, my Anchor. Ang pag-asa ko ay hindi nakadepende sa kung anong meron ako o sa gaano kaganda ang sitwasyon ko. Nakabaon ito sa katotohanan na si Jesus ay hindi nagbabago. Hindi Siya bumibitaw. At hindi Siya natitinag—kahit kailan.
At ngayong tapos na ang WYC, bitbit ko hindi lang ang mga alaala—kundi pati rin ang misyon. Tinawag ako ni Lord hindi para lang maranasan ang presensya Niya, kundi para dalhin ito sa iba. Tinawag Niya ako para maging ilaw, para maging boses, para maging buhay na patotoo ng katapatan Niya.
Kaya kahit anong daluyong pa ang dumating, hindi ako matatakot kasi may paalala akong suot araw-araw—isang simpleng anchor bracelet, pero may dalang malalim na deklarasyon:
My hope is anchored in Christ. And in Him, I will never be moved.
This is not the end. This is only the beginning of a life fully anchored in Jesus.
